In 2008 werkte Urhahn aan de vernieuwing van een sociale woningbouw complex in Barking, in het oosten van Londen. Drie kwartier met de metro vanuit het centrum naar een oud dorpscentrum met een gemende bevolking, en zonder hippe koffie tentjes. Met drie architecten en een planningsadviseur maakten we een ambitieus plan met ondergronds parkeren, een enterprise centre en aantrekkelijke openbare ruimte. Toen kwam de credit crunch en verdween het plan van tafel.

 

Zeven jaar later is er nieuwbouw verrezen en kon ik (Tess Broekmans, projectleider van het ontwerp), mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen: wat zou er terecht gekomen zijn van de oorspronkelijke ideeën? En wat vind ik zelf eigenlijk 7 jaar later van ons plan van toen? Wat er is gebouwd is simpeler dan we hadden voorgesteld, maar een aantal elementen vind je wel terug: combinatie van laagbouw en appartementen, het enterprise centre in basic uitvoering bij de entree, hoogwaardige openbare ruimte.

 

Toch kreeg ik het gevoel dat we destijds de Engelse context niet goed hadden begrepen: waarom staat er een schutting langs de hoofdweg, terwijl wij zo gepleit hebben voor voordeuren aan de straat? Waarom hebben we het nooit gehad over de toekomstige bewoners, en ben ik verrast dat het een Pakistaanse buurt geworden is?

 

Deel van het antwoord zit in de cultuur: een voordeur van een huis aan de straat is geen logische oplossing, zeker niet aan drukke hoofdweg. Het straatbeeld wordt bepaald door hekken, voortuinen en entrees van complexen die aan de binnenkant liggen. Er is een defendable space gewenst, een veilige zone die je huis scheidt van de straat. En dan heb je nog de ingewikkelde situatie rondom hoofdwegen, waar Transport for Londen eigenaar is van de weg en een lastige gesprekspartner.

 

Deel van het antwoord zit ook in ons: goed luisteren en je eigen culturele waarden opzij zetten is moeilijk. Je denkt toch vanuit de Hollandse principes met de gordijnen open en geen afstand tussen privé en openbaar. En een snelweg door een woonbuurt moet onderdeel worden van de stad, en geen ondoordringbare barrière blijven. Betekent dit dat we alleen kunnen werken bij onze Noord Europese buren, die een zelfde visie op het leven hebben? Ik denk het niet. Onze visie op een leefbare stad is wel degelijk van waarde in een andere culturele context, maar het verplicht ons om goed te luisteren en te weten wanneer onze principes niet haalbaar zijn.

 

Door: Tess Broekmans

Geplaatst op: 03-04-2015